“Oranje wit als tweede thuis”

Hij is ruim vierenveertig jaar lid, staat al tweeëntwintig jaar achter de bar en is sinds zeven jaar ook bestuurslid kantinezaken. Een stabiele Oranje-Witter, zou je zeggen. Maar het verenigingsleven van deze clubman is net zo onnavolgbaar als hijzelf in zijn beste voetbaltijd. Het gaat over Willem (Wim) Brand (63), die op zijn zestiende bij Oranje Wit kwam voetballen in de B1. Maar vervolgens nog wat andere, verrassende keuzes maakte. “Ja, grillig kun je het wel noemen, de prioriteit lag niet altijd bij het voetbal.”

Wim kwam over van voetbalvereniging Groote Lindt, de club waar hij in de jeugd begon. “Een deel van mijn familie zat daar, dus een logische keuze. Maar het voetbal stond niet altijd op de eerste plaats. Ik was ook vaak op de camping te vinden in Hoek van Holland”, zegt Wim, die zoekende was naar een passende hobby. Wim: “Ik ben, in mijn A1-tijd, nog drie keer van de club afgegaan om andere sporten uit te testen. Basketbal, karate en zelfs bodybuilding heb ik geprobeerd.” Telkens kwam hij erachter dat het toch niets was voor hem. “Gelukkig mocht ik van ‘good old’ Thijs Mensen wel steeds weer terugkomen.”

“Eenmaal in de senioren wisselde ik een beetje tussen het eerste en tweede elftal.”

Tegenpartij
Voetbal won het toch, maar de keuze voor sv Oranje Wit was nog niet zeker. “Eenmaal in de senioren wisselde ik een beetje tussen het eerste en tweede elftal. En na een jaar besloot ik terug te gaan naar mijn oude club. Dat duurde drie jaar, daarna ben ik definitief teruggekomen naar Oranje Wit”, aldus Wim. En wat wil het toeval? Bij zijn terugkomst moest hij gelijk een wedstrijd tegen De Lindt spelen. Wim lachend: ”Ja dat was wel mooi. Ik scoorde de enige treffer en dat werd ook breed uitgemeten in de krant. Dat werd bij de tegenpartij wat minder goed ontvangen.”

Momentenvoetballer
Hij voetbalde daarna nog in verschillende teams, maar op de vraag wat de leukste periode was in zijn carrière, antwoordt Wim resoluut: “Dat was de periode in het tweede elftal met Cees Verboom als trainer en Jan den Toom als leider. Een elftal met goeie voetballers, waar lol en resultaat hand in hand gingen. Ik weet nog dat je er in die tijd zelfs van baalde als je een wedstrijd bij het eerste mee moest doen.” De onstuimige rechtsbuiten vervolgt: “Ik was een echte momentenvoetballer. De ene keer scoorde ik drie keer en de andere keer raakte ik niks. Het mooie was, aan de andere kant stond zo’n zelfde voetballer, Marcel Baars. We hadden vaak ruzie in het veld, zeker als hij de bal niet kreeg. Dan ging hij naast zijn vader tegen de reclameborden staan en riep dat ze lekker alles over rechts moesten spelen. Geweldig! Maar na de wedstrijd was alles weer goed en waren we beiden uitblinker in de derde helft.”

“Het is een supergezellige club, waar ik veel vrienden heb. Het is echt mijn tweede huis geworden.”

Tweede (t)huis
Blij met zijn keuze voor onze club is hij zeker. “Ik voel me hier echt thuis. Het is een supergezellige club, waar ik veel vrienden heb. Het is echt mijn tweede huis geworden. De sfeer achter de bar is ook zo geweldig. Echt top!” Inmiddels heeft hij ook een andere hobby gevonden: wielrennen. Wim: “Leuk om te doen én het houdt me fit.” Maar dat kan over een jaar ook zomaar wakvissen of ballonvaren zijn. Bij onze Wim weet je het nooit…