“Het is een geweldige club; ik ga hier nooit meer weg”
De blije barman: de term lijkt zo tussen de stripboeken-serie Suske en Wiske te passen, maar in dit geval is-ie van toepassing op Marco de Deugd (45). Zijn stralende lach is bijna altijd op zaterdag te zien achter de bar waar hij, samen met zijn vrouw José, al jarenlang vol enthousiasme zijn diensten draait. Daarmee treedt Marco in de voetsporen van z’n vader Jan, die jaren geleden hetzelfde ‘werk’ deed voor onze mooie club: “En dan nu nog steeds met de mensen uit de tijd van ‘die ouwe’ herinneringen ophalen… dat is echt geweldig.”
Niet alleen zijn vader was betrokken bij de club, maar ook zijn moeder Mieke en later ook zijn zus Ingrid (zij werkten in de keuken), en zijn vijf jaar oudere broer Peter (voetballer bij Oranje Wit) zijn onderdeel van ‘de Oranje-Wit-familie’. Marco: “Wij woonden onder de rook van de club, in de Meerkoetstraat. Dus de keuze voor Oranje Wit was een logische. Twee keer vallen en je was er.”
Talent
Marco heeft, van de F’jes tot aan A1, alle jeugdelftallen doorlopen. Een talenvolle linksbuiten, net als zijn broer Peter. “Ik had best talent voor voetbal. Ik mocht altijd met hogere elftallen meedoen. Ik kan me nog een toernooi herinneren in Barendrecht. Ik speelde in de B1, maar na de wedstrijden daarvan rende ik naar A1 om die wedstrijd ook te spelen”, vertelt Marco. Daaraan terugdenkend vult hij aan: “Oh ja, voor ik het vergeet: je moet wel vermelden dat Martin Attasio en Hans Jacobs mijn leukste trainers waren. Geweldige jaren heb ik met hen beleefd! En als we dan toch bezig zijn, de beste trainer is Jack van der Starre.” Na de jeugd gaat Marco een paar jaar naar RCD, waar zijn vrienden voetballen. Ruud Palit – de toenmalige trainer van Oranje Wit 1 – vroeg hem terug te komen naar Oranje Wit. Marco: “Ik mocht zelfs nog wat (oefen)wedstrijden meedoen, maar het is niet gelukt om in het eerste te komen. Toen ben ik gaan voetballen in vriendenteams. Ik had wel hoger kunnen spelen, maar ik miste daar de mentaliteit voor. En nu is, door mijn kapotte knieën, het voetballen helaas helemaal voorbij.”
“Dat is Oranje Wit: een familiaire club”
Nostalgie
“Wat ik vandaag de dag mis, is dat je vroeger een tafel met kinderen had en daarnaast een tafel met ouders. Die waren er altijd, gingen naar uit- en thuiswedstrijden en gingen soms zelfs buiten het voetbal met elkaar om. Dat zie je bijna niet meer”, aldus Marco. ”Ik weet nog dat we met A1 een keer in ’s-Gravendeel moesten voetballen. Dan kocht de trainer vijf kaartjes voor de tol, om zo elke ouder door te laten. Helaas was mijn pa later aangesloten als zesde wagen, dus die slagboom ging mooi voor onze neus dicht”, vertelt Marco lachend. Dan ziet hij Piet Ardon voorbij lopen en zegt: “Neem nou Piet, die heeft mij als jeugdspeler nog getraind en nu loopt hij hier nog steeds. Dat is Oranje Wit: een familiaire club.”
“Ik ga hier nooit meer weg. Dat is een ding dat zeker is!”
Marco mijmert nog even verder over overleden Oranje-Witters en noemt de naam van Jan-Willem Mol: “Wat een geweldige man was dat toch!” Hij neemt een slok van zijn biertje en besluit: “Het is een geweldige club, Oranje Wit. Ik ga hier nooit meer weg. Dat is een ding dat zeker is!”
